Resûlullah’ın torunları Hasan ve Hüseyin hastalanmışlardı. Babaları Hazreti Ali ve anneleri Hazreti Fatıma, Allah’a şöyle bir adakta bulundular: “Çocuklarımız iyileşirse üç gün oruç tutalım.” Çok geçmeden hastalar şifaya kavuştu ve baba da anne de oruçlarına başladılar. Birinci gün sahura kalkıp oruca niyet ettiler, günü oruçlu geçirip akşama iftarlıklarını hazırladılar. Akşam olup da tam iftar edecekleri sırada bir fakir gelip,
– Allah için bana bir yiyecek verin. Açım, dedi. Onlar da yemeye hazırlandıkları yemeklerinin tamamını hiç başlamadan o fakire verdiler. Kendileri su ile iftar ettiler. Evde gece yiyecekleri bir şey de yoktu. İftarda bir şey yemedikleri gibi, sahura da kalkmadan ikinci gün oruçlarına devam ettiler. Akşam olunca bu sefer de bir yetim gelip,
– Allah için bir şey, dedi. Onlar da yine ağızlarına bile almadan iftar sofralarındaki yemeğin tamamını yetime verip su ile iftar ettiler. İftarsız, sahursuz üçüncü gün de oruçlarına devam ediyorlardı. Üçüncü günün iftar vakti gelmişti. Kapılarını bu sefer de bir esir çaldı. O da aç olduğunu söyleyip onlardan bir miktar yiyecek istedi.
Hazreti Ali ve Hazreti Fatıma, bu sefer de yiyeceklerinin tamamını ona verdiler. İftarlarını yine su ile yapmışlardı ama adadıkları oruçları da bitmişti artık. Onların yokluk içinde yaptıkları bu cömertlik ve başkalarını kendilerine tercih etmeleri Cenâb-ı Hakk’ın çok hoşuna gitmişti. Haklarında “Onlar kendi canlarının çekmesine rağmen yemeği fakire, yetime ve esire yedirirler.” mealindeki İnsan Sûresi’nin 8. âyetini göndererek onlardan razı olduğunu bildirdi.
Efendimiz’in (S.A.V) iki torunu Hz. Hasan ve Hz. Huseyin’i yetiştiren anne ve babaları çok dikkatli davranıyordu. Hz.Fatıma ve Hz. Ali çocukları için bakın nasıl fedakarca çözüm yolu bulmuşlar;
