İnsanın kendisi ibâdet etmeye muhtaçtır. İnsan hastalandığı zaman doktora gider. Doktor da o insanın hastalığını teşhis ettikten sonra tedavisi için birtakım ilaçlar verir. Ardından ilaçları kullanması için ısrar eder. Aynen bunun gibi ibâdetler de insanın manevî yara ve hastalıklarının tedavisi için Allah tarafından yazılmış reçete gibidir. İnsanoğlunun huzur ve mutluğu ancak ibadetlerini yerine getirmesiyle mümkündür.
Allah’a kullukla gönlü coşan bir insan ruhen doygunluğa erişir. Allah’ın razı olacağı bir kulluk performansına yükseldiği müddetçe de o, iç dünyasında en derin mutluluk ve tarifi imkansız hazlar yaşar. Böyle bir insan, almış olduğu manevi lezzetler sayesinde günlük hayatında önünü kesen her türlü zorluk karşısında sarsılmadan durabilir.
Çünkü o, eşya ve hadiselerin tek yaratıcısı Yüce Allah’a dayanmış ve O’na güvenmiştir. Bir kul olarak bizim için en büyük nimet, Rabb’imize karşı kulluk vazifemizi yerine getirebilme gayretimizdir. Böyle bir gayret, neticede hem kişinin kendisine hem de çevresine huzur getirir.
Bediüzzaman Hazretleri’nin ifadesiyle İnsan, cismen küçük, zayıf ve âciz olmakla beraber, pek yüksek bir ruhu taşır. Pek büyük bir kabiliyete mâliktir. Sınırlandırılamayacak derecede meyilleri vardır. Sonsuz emel ve arzular sahibidir. Sayılamayacak kadar çok fikirleri vardır. Sınır kabul etmez şehevî ve gazabî hisleri vardır ve öyle harika bir yaratılışı vardır ki, sanki bütün nevilere ve âlemlere fihrist olarak yaratılmıştır.
İşte ibadet böyle bir insanın ruhuna genişlik verir. Kabiliyetlerini inkişaf ettirir. Meyil ve arzularını kötü olanlarından ayırıp seçer, tertemiz hâle getirir. Emel ve isteklerini gerçekleştirir. Fikirlerini genişletip intizam altına alır. Şehevî ve gazabî duygularını had altına alıp taşkınlık ve kötülüklerden korur. Kemâl ve olgunluğun zirvesine yükseltir. Kul ile Allah arasında en yüksek ve güzel alâka ve bağ ibadettir.
Konuya ilişkin Kahoot’a buradan ulaşabilirsiniz ;
